Gert Jan Slotboom

Gert Jan Slotboom (Wageningen, 1957) heeft door de jaren heen een machtig schilderoeuvre opgebouwd. Hij is een schilder die graag in series werkt. Deze kenmerken zich door verwondering, desolaatheid en eenzaamheid. Geschilderd vanuit het perspectief van een verbaasde buitenstaander. In zijn schilderijen is altijd sprake van een spanning, die tegengestelde adjectieven oproept; onbarmhartige schoonheid, beklemmende behaaglijkheid.

Zijn bruggen en kerkinterieurs zijn overweldigend (ook in omvang), geschilderd vanuit de verwondering van een kind. Een kind dat overdonderd is door de onbevattelijke grootheid van de bouwwerken en structuren; een buitenstaander in de haast mystieke wereld van 'de grote mensen'. De desolaatheid van de leegstaande kassen, waar de thans in IJlst wonende schilder, als kind in speelde, roepen als schilderij een unheimische melancholie op.

Na de portettengalerij van het Facebook-project zoomt Gert Jan uit naar heel de mens.  Iin zijn schilderijenreeks Ecce Homo (zie de mens), die de laatste tien jaar zijn ontstaan zijn de dubbele gevoelens zeer sterk.

De mens in zijn (bijna) naakte, onbeschermde kwetsbaarheid. Eenzaam. Pijnlijk. Rauw en zonder opsmuk. In forse penseelstreken, maar tegelijk rijk gedetailleerd. Voor ons, als beschouwer, wordt het er niet makkelijker op. De portretten zijn soms tergend confronterend. Ze vergen iets van de toeschouwer – die zich een voyeur voelt, beschaamd en onbeschaamd tegelijk. Ongemakkelijk. Dubbele gevoelens roepen ze op, deze rücksichtsloos neergepenseelde medemensen – waarin we ook onszelf zouden kunnen herkennen. Individu en toch universeel. Is onze geest of onze ziel waarneembaar in onze naakte getergde huid, ons vlees, onze botten? Jawel, de portretten (hoe vervreemdend bij wijlen) vertellen veel aan de goede beschouwer. Ze nodigen uit tot kijken, hoe ongemakkelijk soms ook, tot ervaren, gewaar worden. Gewaar worden wat we werkelijk zijn: tempels van kwetsbaarheid, eenzaamheid en sterfelijkheid. En zo mooi! Uiteindelijk overwint de schoonheid in al zijn onbarmhartigheid.

Ja, deze schilderstijl vraagt om een staccato schrijfstijl. Internet is een prachtig medium, maar schiet vaak ook schromelijk tekort. De portretten van “Zie de Mensch” (Ecce Homo) moeten in het echt gezien worden. In hun volle omvang, met de klodders verf tastbaar op het doek – tastbaar voor al onze zintuigen.

Gert Jan Slotboom studeerde in 1983 af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Volgens eigen zeggen heeft hij "daar het meest geleerd van zijn muziekdocent".

Door Dolf Alberts